در نگاه شاعر فیلسوف آذربایجان، حسین جاوید از اجسام میکروسکوپی گرفته تا اجسام تلسکوپی و ماکروسکوپی (ستارگان و سیارات) تماما در حال رقصند.
شمس تبریزی شادابی انسان، صمیمیت او با دیگران و باز کردن ذهن او برای پذیرش تمام دانستنی ها و علمها را در رقص می بیند.
انسان‌ها از گذشته های دور به دنبال رقص و موسیقی بودند تا بتوانند حالات روحی خود را به طریقی متفاوت به نمایش بگذارند. هر منطقه رقص و آواز مربوط به خود را دارد و بیشترِ رقص های کهن و باستانی با وجود گذشت سال‌های طولانی، هنوز هم اجرا می‌شوند که یکی از این رقص ها، رقص آذری است. رقص آذربایجانی مجموعه‌ای از رقص های اصیلی است که از زمان گذشته به صورت نسل به نسل به زمان حال حاضر منتقل شده‌اند که بیشتر جزو آیین مذهبی و آمادگی برای جنگها بوده است و در حال حاضر مردم آذریایجان برای مناسبت هایی مانند شکار، جنگ، سوگواری، فرا رسیدن بهار و… آن را انجام می دهند تا همراه با جهش های سریع، ریتم تند و صدای طبل، حس شادی،غرور و ناراحتی خود را به نمایش بگذارند.
رقص آذری که به صورت دسته جمعی یا به شکل انفرادی صورت می‌گیرد، نوعی طراوت و حس تازگی را در مردم این منطقه پدیدار می‌کند که پس از گذشت سالیان سال هم چنان این رقص‌های زیبا و با مفهوم اجرا می‌شوند و طرفداران خود را دارند. قدمت رقص آذری به حدود ۸ هزار سال پیش بر می گردد.
زندگی مردم آذربایجان از دیرباز با رقص درگیر بوده است. تاریخ انواع حرکات موزون در آذربایجان از نظر فرم و نحوه اجرا، به صورت انفرادی یا دسته جمعی، اعم از مردانه یا زنانه و تعداد ایفاکنندگان به قدری متنوع و حیرت آور است که در فرهنگهای ترکی، کردی، ارمنی، گرجی و… با نامهای گوناگون رشد پیدا کرده است. در بسیاری از موارد حرکات موزون فرهنگهای مختلف، در پایه مشترک و در جزئیات باهم تفاوت دارند.
