سبک موسیقی باچاتا در جمهوری دومینیکن مانند سبک موسیقی جز در آمریکاست. اما تنها یک سبک موسیقی نیست، بلکه نوعی رقص و شیوه ای برای بیان احساسات است. به گفته مردم دومینیکن، باچاتا راهی برای بیان حس شادی، غم و رنج است. باچاتا قبلا در جمهوری دومینیکن ممنوع بود و مردم طبقه بالا باید از آن دوری می کردند و مختص طبقات فرودست بود. هنوز هم آثار این داغ ننگ برای باچاتا وجود دارد. باچاتا در مقابل رقص ملی این کشور به نام (مِرِنگه)، از محبوبیت بیشتری برخوردار است. این رقص ابتدا با سه ساز موسیقی همراه بود: تامبولا، گوره که بعدها ماراکاس جای آن را گرفت و گیتار. بدنبال تغییراتی که رخ داد، امروزه از پنج ساز در باچاتا استفاده می شود: دو گیتار که یکی ملودی می زند و دیگری آکورد، یک گیتار باس الکترونیک، [و دو ساز کوبه ای] بونگو و گوییرا. در انواع رقص باچاتا چه تلفیقی باشد و چه هیجان انگیز، یک حرکت هست که حتما باید اجرا شود. این حرکت «تانگونئو د سینتورا» (Tangoneo de Cintura) نام دارد.
جمهوری دومینیکن در دهه ۱۹۶۰ دوران سختی را پشت سر می گذاشت. این جمهوری به دلیل فساد مرفهان و کلاهبرداری آشکار در انتخابات با واشنگتن درگیر جنگ سرد بود. فرق این رقص با رقص سالسا در این است که باچاتا تنوع کمتری دارد، سمبل شور است و توسط زوجین رقصیده می شود اما سالسا پر انرژی تر است و موسیقی پیچیده تری دارد. باچاتا یک سبک موسیقی مشخصی دارد که ترکیبی از دو جهت است: رویای کوبا و رقص بولرو اسپانیایی. باچاتا سه نوع دارد:
۱- رقص دومینیکن یا کلاسیک که عاشقانه است و روح داره اما در جهان رایج نیست.
۲- رقص باچاتای اروپایی یا شهری که خیلی رواج دارد در دنیا و مناسب مبتدیان است.
۳ـ مدرنیست که با سبک هیپ هاپ و سایر حرکات ادغام شده است و هنوز در حال تحول است.
