یکی از رقص‌های قدیم آذربایجان است. موسیقی آن بسیار شبیه رقص «واغزالی» است تنها فرق آن آرام‌تر بودن آن است. نه تنها در آذربایجان بلکه در مجموعه موسیقیدان‌ها(نوازندگان) قفقاز جنوبی نیز قرار دارد.
همان‌طوری که از اسم آن نیز مشخص است توسط استاد نی «میرزا»ی قره‌باغی در سالهای ۱۸۶۰-۱۸۷۰ ابداع شده است. با وجود اینکه بیشتر از یک قرن از به وجود آمدن این رقص می‌گذرد ولی همچنان طراوت و شادابی خود را حفظ کرده و بین مجموعه رقاص‌ها و اجراکننده‌های مشهور، جایگاه شایسته خود را داشته است. با این حال که نویسنده ملودی این رقص، آن را مخصوص «نی» نوشته است ولی در اجرای با تار و کمانچه نیز صدای بسیار زیبایی دارد.
در مراسمات عروسی و شادی‌های باشکوه اجرا می‌شود. بسیاری اوقات، دستمال در دست توسط خانم‌ها و آقایان انجام می‌شود. در اپرای «او اولماسین، بو اولسون»(۱۹۱۱) «اوزییر حاجی بیوو» در صحنه عروسی مجلس چهارم «مشدی عباد» این رقص را در حالی که شاباش جمع می‌کند می‌رقصد.
در ساخته «علی بابا عبدالله ئو»این رقص توسط دخترانی که استکان‌های چای را در دست دارند اجرا می‌شود.
